Οι συνέπειες της συνεχούς προβολής των αθλητών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Η σημασία που δίνει ο καθένας σε ορισμένα στοιχεία, καθορίζει εν μέρει και την εξέλιξή του στους αντίστοιχους τομείς. Γίνεται καλύτερος, σε αυτό το στοιχείο που δίνει περισσότερη αξία, που τον ενδιαφέρει περισσότερο, που φαίνεται να είναι σημαντικό για τους γύρω του. Στο στοιχείο εκείνο, το οποίο «προβάλλει» πιο πολύ.
Γράφει ο Γιάννης Ζαρώτης, ψυχολόγος – αθλητικός ψυχολόγος
Το κάθε παιδί εμπλέκεται στον αθλητισμό ξεκινώντας για διασκέδαση, βιώνει μικρές επιτυχίες, «γεμίζει τη σακούλα» της αυτοπεποίθησης, νιώθει την ικανότητά του, αναπτύσσει την αυτοεκτίμησή του, δημιουργεί ένα περιβάλλον με «ευχαριστημένους» ανθρώπους γύρω του, είτε γονείς, είτε προπονητές είτε δασκάλους. Εκείνοι με τη σειρά τους, από χαρά και ικανοποίηση, από υπερηφάνεια για το «καμάρι» τους, προβάλλουν ακόμη περισσότερο τις «επιτυχίες» του αναρτώντας σχεδόν σε καθημερινή βάση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ό,τι επιτυχημένο πραγματοποιεί ο «αθλητής τους!».
Πολλές φωτογραφίες του αθλητή να πανηγυρίζει, να κρατά το μετάλλιό του και να το επιδεικνύει, να ποζάρει στο βάθρο, να αγκαλιάζει γονείς και προπονητή, να «εκπέμπει» χαρά και ικανοποίηση! Και κάτω από κάθε φωτογραφία, μηνύματα υπερηφάνειας και υποστήριξης, ενθάρρυνσης για περισσότερες επιτυχίες, ευχαριστίες για τα συναισθήματα που τους προσέφερε, ευχές για μια καριέρα γεμάτη χαρές και μετάλλια.
Και κάπου εκεί χάθηκε ο προσανατολισμός και του ίδιου του αθλητή…..
Η υπερπροβολή των αθλητών, κατά κύριο λόγο στο facebook, τους οδηγεί στην απώλεια στόχου, στην εσωτερίκευση της προβολής ως αυτοσκοπό: Παίζω για να ανεβάζω φωτογραφίες, είτε εγώ είτε οι γονείς και ο προπονητής. Φωτογραφίες «επιτυχίας» και «χαράς». Όπως ακριβώς είναι ο αθλητισμός και όλη η υπόλοιπη ζωή του ατόμου; Μάλλον όχι.
Οι γονείς το κάνουν από υπερηφάνεια, οι προπονητές από ικανοποίηση και διαφήμιση της δουλειάς τους. Ωστόσο, πόσο απέχει η υπερηφάνεια από τη ματαιοδοξία και η ικανοποίηση από την «εκμετάλλευση» της επιτυχίας;
Και πού είναι το κακό;
Η υπερπροβολή των παιδιών-αθλητών οδηγεί σε πίεση για συνεχείς επιτυχίες, τους στρέφει στην προβολή χάνοντας το στόχο που είναι η δουλειά και η προσπάθεια. Τα οποία δεν είναι εφικτό να «προβληθούν»…..
Έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί οι αθλητές χάνουν το στόχο τους και εμφανίζονται πιεσμένοι; Γιατί θα «ανέβει» η φωτογραφία μόνο αν είσαι επιτυχημένος. Ανέβασε ποτέ κανείς φωτογραφία με μη επιτυχημένη προσπάθεια; Μόνο των άλλων….
Πηγή: www.psychology.org.gr , tkdmag.gr
Η σημασία που δίνει ο καθένας σε ορισμένα στοιχεία, καθορίζει εν μέρει και την εξέλιξή του στους αντίστοιχους τομείς. Γίνεται καλύτερος, σε αυτό το στοιχείο που δίνει περισσότερη αξία, που τον ενδιαφέρει περισσότερο, που φαίνεται να είναι σημαντικό για τους γύρω του. Στο στοιχείο εκείνο, το οποίο «προβάλλει» πιο πολύ.
Γράφει ο Γιάννης Ζαρώτης, ψυχολόγος – αθλητικός ψυχολόγος
Το κάθε παιδί εμπλέκεται στον αθλητισμό ξεκινώντας για διασκέδαση, βιώνει μικρές επιτυχίες, «γεμίζει τη σακούλα» της αυτοπεποίθησης, νιώθει την ικανότητά του, αναπτύσσει την αυτοεκτίμησή του, δημιουργεί ένα περιβάλλον με «ευχαριστημένους» ανθρώπους γύρω του, είτε γονείς, είτε προπονητές είτε δασκάλους. Εκείνοι με τη σειρά τους, από χαρά και ικανοποίηση, από υπερηφάνεια για το «καμάρι» τους, προβάλλουν ακόμη περισσότερο τις «επιτυχίες» του αναρτώντας σχεδόν σε καθημερινή βάση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ό,τι επιτυχημένο πραγματοποιεί ο «αθλητής τους!».
Πολλές φωτογραφίες του αθλητή να πανηγυρίζει, να κρατά το μετάλλιό του και να το επιδεικνύει, να ποζάρει στο βάθρο, να αγκαλιάζει γονείς και προπονητή, να «εκπέμπει» χαρά και ικανοποίηση! Και κάτω από κάθε φωτογραφία, μηνύματα υπερηφάνειας και υποστήριξης, ενθάρρυνσης για περισσότερες επιτυχίες, ευχαριστίες για τα συναισθήματα που τους προσέφερε, ευχές για μια καριέρα γεμάτη χαρές και μετάλλια.
Και κάπου εκεί χάθηκε ο προσανατολισμός και του ίδιου του αθλητή…..
Η υπερπροβολή των αθλητών, κατά κύριο λόγο στο facebook, τους οδηγεί στην απώλεια στόχου, στην εσωτερίκευση της προβολής ως αυτοσκοπό: Παίζω για να ανεβάζω φωτογραφίες, είτε εγώ είτε οι γονείς και ο προπονητής. Φωτογραφίες «επιτυχίας» και «χαράς». Όπως ακριβώς είναι ο αθλητισμός και όλη η υπόλοιπη ζωή του ατόμου; Μάλλον όχι.
Οι γονείς το κάνουν από υπερηφάνεια, οι προπονητές από ικανοποίηση και διαφήμιση της δουλειάς τους. Ωστόσο, πόσο απέχει η υπερηφάνεια από τη ματαιοδοξία και η ικανοποίηση από την «εκμετάλλευση» της επιτυχίας;
Και πού είναι το κακό;
Η υπερπροβολή των παιδιών-αθλητών οδηγεί σε πίεση για συνεχείς επιτυχίες, τους στρέφει στην προβολή χάνοντας το στόχο που είναι η δουλειά και η προσπάθεια. Τα οποία δεν είναι εφικτό να «προβληθούν»…..
Έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί οι αθλητές χάνουν το στόχο τους και εμφανίζονται πιεσμένοι; Γιατί θα «ανέβει» η φωτογραφία μόνο αν είσαι επιτυχημένος. Ανέβασε ποτέ κανείς φωτογραφία με μη επιτυχημένη προσπάθεια; Μόνο των άλλων….
Πηγή: www.psychology.org.gr , tkdmag.gr
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου