Η εξομολόγηση μιας μητέρας αθλητή Ταεκβοντό!
γράφει η
Δήμητρα Μουλαρά
συγγραφέας
Είμαι μητέρα αθλητή οπότε έχω στη πλάτη μου πολλές ώρες σε προπονήσεις, αγώνες και αποδυτήρια!
Παρότι ο γιος μου ασχολείται αρκετά χρόνια με μια πολεμική τέχνη, δεν είναι από αυτούς που έχουν κρεμάσει χρυσά μετάλλια ή έχει κάποια ιδιαίτερη διάκριση. Είναι αθλητής επειδή του αρέσει!
Επειδή είναι μια αφορμή να ξεμπουκώσει από το καθημερινό του πρόγραμμα και να ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός από τα βιβλία. Επειδή εκεί θα δει τους φίλους του και θα πουν για κάτι άλλο εκτός από μαθήματα, διαγωνίσματα, καθηγητές.
Τόσα χρόνια πια μέσα στη σχολή, μεγάλωσε μαζί με τον δάσκαλό του. Ήταν μικρό παιδάκι της πρώτης δημοτικού και τώρα είναι πια γυμνασιόπαιδο! Έζησαν πολλά πράγματα μαζί. Έχουν μοιραστεί το άγχος της προετοιμασίας για τους αγώνες. Έχουν χαρεί για τον πόντο που μπήκε την τελευταία στιγμή, έχουν τσαντιστεί για την ποινή που δόθηκε άδικα, έχουν λυπηθεί για εκείνο το χτύπημα που ήταν καλό αλλά δεν ήταν τόσο δυνατό για να «γράψει» ο θώρακας! Έχουν ανταλλάξει απόψεις και μαζί έχουν κάνει σχέδια για τον επόμενο αγώνα.
Ευτυχώς ο γιος μου βλέπει τον αθλητισμό σαν ευχαρίστηση κι όχι σαν μια ακόμη υποχρέωση. Ναι, είναι πολλές φορές που πιέστηκε, που κουράστηκε, που απογοητεύτηκε, που χρειάστηκε να ξενυχτήσει μετά τη προπόνηση για να προετοιμαστεί για το διαγώνισμα της επόμενης μέρας, που είπε να τα παρατήσει!
Αλλά δεν το έκανε γιατί πρώτα απ’ όλα ο αθλητισμός είναι προσπάθεια, είναι υγεία, είναι απόλαυση, είναι αυτό το διαφορετικό περιβάλλον από του σχολείου και του σπιτιού.
Είναι ένας άλλος κόσμος που μόνο αν τον γνωρίσεις μπορείς να τον καταλάβεις.
Θα ήταν άδικο να μην αναφέρω το αίσθημα αλληλεγγύης που υπάρχει μεταξύ των συναθλητών του. Κάθε φορά, μου κάνει φοβερή εντύπωση η υπομονή και η διάθεση που έχουν οι μεγαλύτεροι ή πιο έμπειροι αθλητές να δείξουν, να σχολιάσουν, να διορθώσουν και να επαινέσουν τους μικρότερους.
Ποτέ δεν ένιωσα να αντιμετωπίζουν τον γιο μου σαν τον «αδύναμο» κάθε φορά που τέλειωνε δυσάρεστα ένας αγώνας. Κι είναι όλα τα παιδιά λίγο μεγαλύτερα από το δικό μου. Έχουν όμως τέτοια ωριμότητα και νιώθω πραγματικά περήφανη και τυχερή που το παιδί μου συναναστρέφεται μαζί τους.
Ακόμη και σήμερα (μετά από τόσα χρόνια) δεν έχω ξεκαθαρίσει αν αυτή η αθλητική συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα προσωπικής δουλειάς για τον καθένα τους, αν είναι το παράδειγμα που παίρνουν από το δάσκαλό τους ή είναι η νοοτροπία του αθλήματος γενικότερα.
Εγώ βλέπω τα πράγματα από μια απόσταση. Από την τζαμαρία της σχολής, από τις κερκίδες του γηπέδου, από τα αμέτρητα δρομολόγια με ήλιο ή βροχή. Αυτή η απόσταση όμως με κάνει να δω καθαρά όλα τα ωραία που έχει κερδίσει το παιδί μου αυτά τα χρόνια που έχει περάσει εκεί μέσα.
Έχει πάρει τη μεγαλύτερη ζώνη και συνεχίζει, αλλά το σπουδαιότερο είναι πως συνεχίζει να μαθαίνει.
Συνεχίζει να αποκτά εμπειρίες.
Συνεχίζει να προσπαθεί χωρίς να απογοητεύεται από τις αποτυχίες.
Συνεχίζει να πιστεύει στις δυνατότητές του.
Συνεχίζει να κάνει όνειρα.
Να υπερασπίζεται τον εαυτό του χωρίς να τσακώνεται.
Να βοηθάει τους άλλους γιατί έτσι έχει μάθει.
Συνεχίζει να σέβεται χωρίς να φοβάται.
Ναι, πρέπει να καθοδηγούμε και να στηρίζουμε το παιδί μας να ασχοληθεί με κάποιο άθλημα. Το σπουδαιότερο όμως είναι να του κάνουμε χώρο και να το αφήνουμε να απολαύσει το ταξίδι του.
Οι διακρίσεις και τα μετάλλια δεν είναι το παν. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει και που στο τέλος μένει!
Πηγή : mothersbird.gr
γράφει η
Δήμητρα Μουλαρά
συγγραφέας
Είμαι μητέρα αθλητή οπότε έχω στη πλάτη μου πολλές ώρες σε προπονήσεις, αγώνες και αποδυτήρια!
Παρότι ο γιος μου ασχολείται αρκετά χρόνια με μια πολεμική τέχνη, δεν είναι από αυτούς που έχουν κρεμάσει χρυσά μετάλλια ή έχει κάποια ιδιαίτερη διάκριση. Είναι αθλητής επειδή του αρέσει!
Επειδή είναι μια αφορμή να ξεμπουκώσει από το καθημερινό του πρόγραμμα και να ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός από τα βιβλία. Επειδή εκεί θα δει τους φίλους του και θα πουν για κάτι άλλο εκτός από μαθήματα, διαγωνίσματα, καθηγητές.
Τόσα χρόνια πια μέσα στη σχολή, μεγάλωσε μαζί με τον δάσκαλό του. Ήταν μικρό παιδάκι της πρώτης δημοτικού και τώρα είναι πια γυμνασιόπαιδο! Έζησαν πολλά πράγματα μαζί. Έχουν μοιραστεί το άγχος της προετοιμασίας για τους αγώνες. Έχουν χαρεί για τον πόντο που μπήκε την τελευταία στιγμή, έχουν τσαντιστεί για την ποινή που δόθηκε άδικα, έχουν λυπηθεί για εκείνο το χτύπημα που ήταν καλό αλλά δεν ήταν τόσο δυνατό για να «γράψει» ο θώρακας! Έχουν ανταλλάξει απόψεις και μαζί έχουν κάνει σχέδια για τον επόμενο αγώνα.
Ευτυχώς ο γιος μου βλέπει τον αθλητισμό σαν ευχαρίστηση κι όχι σαν μια ακόμη υποχρέωση. Ναι, είναι πολλές φορές που πιέστηκε, που κουράστηκε, που απογοητεύτηκε, που χρειάστηκε να ξενυχτήσει μετά τη προπόνηση για να προετοιμαστεί για το διαγώνισμα της επόμενης μέρας, που είπε να τα παρατήσει!
Αλλά δεν το έκανε γιατί πρώτα απ’ όλα ο αθλητισμός είναι προσπάθεια, είναι υγεία, είναι απόλαυση, είναι αυτό το διαφορετικό περιβάλλον από του σχολείου και του σπιτιού.
Είναι ένας άλλος κόσμος που μόνο αν τον γνωρίσεις μπορείς να τον καταλάβεις.
Θα ήταν άδικο να μην αναφέρω το αίσθημα αλληλεγγύης που υπάρχει μεταξύ των συναθλητών του. Κάθε φορά, μου κάνει φοβερή εντύπωση η υπομονή και η διάθεση που έχουν οι μεγαλύτεροι ή πιο έμπειροι αθλητές να δείξουν, να σχολιάσουν, να διορθώσουν και να επαινέσουν τους μικρότερους.
Ποτέ δεν ένιωσα να αντιμετωπίζουν τον γιο μου σαν τον «αδύναμο» κάθε φορά που τέλειωνε δυσάρεστα ένας αγώνας. Κι είναι όλα τα παιδιά λίγο μεγαλύτερα από το δικό μου. Έχουν όμως τέτοια ωριμότητα και νιώθω πραγματικά περήφανη και τυχερή που το παιδί μου συναναστρέφεται μαζί τους.
Ακόμη και σήμερα (μετά από τόσα χρόνια) δεν έχω ξεκαθαρίσει αν αυτή η αθλητική συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα προσωπικής δουλειάς για τον καθένα τους, αν είναι το παράδειγμα που παίρνουν από το δάσκαλό τους ή είναι η νοοτροπία του αθλήματος γενικότερα.
Εγώ βλέπω τα πράγματα από μια απόσταση. Από την τζαμαρία της σχολής, από τις κερκίδες του γηπέδου, από τα αμέτρητα δρομολόγια με ήλιο ή βροχή. Αυτή η απόσταση όμως με κάνει να δω καθαρά όλα τα ωραία που έχει κερδίσει το παιδί μου αυτά τα χρόνια που έχει περάσει εκεί μέσα.
Έχει πάρει τη μεγαλύτερη ζώνη και συνεχίζει, αλλά το σπουδαιότερο είναι πως συνεχίζει να μαθαίνει.
Συνεχίζει να αποκτά εμπειρίες.
Συνεχίζει να προσπαθεί χωρίς να απογοητεύεται από τις αποτυχίες.
Συνεχίζει να πιστεύει στις δυνατότητές του.
Συνεχίζει να κάνει όνειρα.
Να υπερασπίζεται τον εαυτό του χωρίς να τσακώνεται.
Να βοηθάει τους άλλους γιατί έτσι έχει μάθει.
Συνεχίζει να σέβεται χωρίς να φοβάται.
Ναι, πρέπει να καθοδηγούμε και να στηρίζουμε το παιδί μας να ασχοληθεί με κάποιο άθλημα. Το σπουδαιότερο όμως είναι να του κάνουμε χώρο και να το αφήνουμε να απολαύσει το ταξίδι του.
Οι διακρίσεις και τα μετάλλια δεν είναι το παν. Το ταξίδι είναι αυτό που μετράει και που στο τέλος μένει!
Πηγή : mothersbird.gr
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου