Η ιδιαίτερη σχέση αθλητή – προπονητή

Η ιδιαίτερη σχέση αθλητή – προπονητή.

 Dn / jK (personal) trainer.


Όσοι υπήρξαμε αθλητές θυμόμαστε την ιδιόμορφη σχέση με τους ή τον προπονητή μας. Αυτοί που έγιναν προπονητές χωρίς να έχουν υπάρξει αθλητές, μάλλον θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν την δυναμική αυτής της σχέσης.

Ο προπονητής είναι ο άνθρωπος που περνάμε πολύ χρόνο μαζί του, συζητάμε και μοιραζόμαστε τα άγχη και τους φόβους μας, ανοίγουμε την ψυχή μας και θέτουμε κοινούς στόχους.



Η σχέση αθλητή – προπονητή είναι μια σχέση μίσους και αγάπης

Στα εύκολα και στα δύσκολα είναι δίπλα μας, στην νίκη μοιραζόμαστε την χαρά και στην ήττα κλαίμε στον ώμο του. Αυτός θα μας ανεβάσει στο βάθρο, αλλά αυτός θα μας στήσει και στα πόδια μας, όταν μόνοι δεν μπορούμε. Κάπως έτσι, θυμόμαστε τον προπονητή μας και με τον ίδιο τρόπο θέλουμε να μας βλέπουν οι αθλητές μας. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι όμως;

Είναι μια σχέση εμπιστοσύνης και ασφάλειας

Στα μάτια του προπονητή μας θέλουμε να δούμε αυτό που έχουμε ανάγκη. Θαυμασμό, αποδοχή, σεβασμό, κατανόηση, τον πρωταθλητή που θέλουμε να γίνουμε, αλλά ίσως δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε. Θέλουμε να μας καταλαβαίνει, αλλά και να μας φωνάζει, να μας ενθαρρύνει αλλά και να είναι αυστηρός.

Η σκληρή και απαιτητική προπόνηση είναι καθημερινότητα για την ζωή του αθλητή. Οι θυσίες και οι στερήσεις είναι κομμάτι της νίκης και σκαλοπάτι για τον πρωταθλητισμό. Η κατανόηση, ένας καλός λόγος και ένα χτύπημα στον ώμο είναι η δύναμη για την επίπονη και διαρκή προσπάθεια, και ο αθλητής μας το έχει ανάγκη, όπως και εμείς κάποτε.

Είναι φίλος και εχθρός

Όταν είμαστε ήρεμοι, δεν πονάμε, δεν έχουμε κουραστεί υπακούμε, αγωνιζόμαστε και ακούμε κάθε εντολή, κάθε οδηγία. Όσο η προπόνησή δυναμώνει, τόσο η γκρίνια και οι διαμαρτυρίες αυξάνονται. Νιώθουμε πως δεν μας καταλαβαίνει, πως δεν θέλει να μας καταλάβει, πως μας αδικεί, πως μας βασανίζει. Μόνο που και αυτός έχει τον ίδιο στόχο με εμάς, να πετύχουμε τον στόχο μας, την πρόκρισή μας, το όνειρό μας.

Πέρασε ο καιρός, και τώρα που γίναμε εμείς προπονητές, ίσως ξεχάσαμε πώς είναι να είσαι αθλητής. Καλό θα ήταν να ρίχνουμε καμιά ματιά πίσω, και να θυμόμαστε πόσο κουραστήκαμε, πόσο στερηθήκαμε, σε ποιoν ώμο κλάψαμε, ποιος μας είπε “ δεν πειράζει, μαζί θα το παλέψουμε”.
Οι αθλητές μας περιμένουν από μας, ό,τι εμείς περιμέναμε από τους προπονητές μας. Μην τους απογοητεύσουμε. Είναι άνθρωποι και αθλητές φοβούνται και πονάνε, αλλά έχουν δύναμη, πείσμα, θάρρος και πολλή αγάπη γι αυτό που κάνουν. Η σωστή προπόνηση χτίζει αθλητές, η καλή ψυχολογία τους κάνει πρωταθλητές.


Συγγραφέας: Dn / jK (personal) trainer